Wat een verrassing! Niet dat ik ooit getwijfeld had aan de meisjes hun kunnen, maar iedereen in het publiek reageerde hetzelfde; dit was boven alle verwachtingen!
Als het licht dooft zit de zaal vol. Je voelt de spanning op scène, al is er nog niemand te zien. Het publiek zit vol verwachting op het puntje van zijn stoel. Wat gaan ze nu te zien krijgen? Velen onder hen zijn nog nooit naar een theatervoorstelling gaan kijken. Dit is allemaal nieuw.
En dan verschijnt Mounia. Volle kracht vooruit! De toon is meteen gezet. Bij mij valt alle spanning weg. Mijn profetisch vermogen vertelt me dat er niets fout zal gaan. Sit back. Enjoy the show. Dus dat doe ik. Ik ga mee op in het publiek en voel mijn wangen blozen van geluk en fierheid. Ze lachen! Ze luisteren! Ze zijn aandachtig! En ze doen dit voor een volledig uur! En de meisjes! Wat doen ze toch allemaal! Hun timing zit perfect! Ze bespelen hun publiek met alle gemak van de wereld. Ze lanceren zin na zin, zich dermate bewust van wat ze zeggen! Dit is een droom. Ik voel mij als een champagnefles vlak voor ze wordt ontkurkt. Bij de meisjes zijn de stoppen er al één voor één afgevlogen. De champagne vloeit rijkelijk rond en maakt dat het publiek in een gelukzalige roes verkeert. Wat een plezier! Wat leuk om hier tussen te mogen zitten! Af en toe hoor ik Tania van achter de lichttafel bulderen. Ik voel haar opluchting en contentement tot bij mij. Mijn collega naast mij zit heel de tijd te glunderen en haar duim op te steken. Ze doen het! En hoe! Ik wil heel de tijd rechtspringen en roepen; “Jullie zijn goed! Jullie zijn geweldig! Dank u! Dank u!” Maar ik houd me in en probeer braaf op mijn stoel te blijven. Daardoor zwelt heel mijn keel op en lopen mijn ogen onder water. Zit nu toch stil mens! Zit stil!
En dan, na bijna zestig heerlijke minuten, roept Latifa haar laatste woord; “Yes!”
En ’t is voorbij.
’t Is voorbij… De kurk vliegt er af! Het publiek is dolenthousiast! De meisjes komen stralend als briljanten hun welverdiend applaus in ontvangst nemen. Ze weten dat het goed zat. Ze hebben meer bereikt dan verwacht. Wij worden op onze beurt het podium opgeroepen voor bloemen in ontvangst te nemen. Ik kus de meisjes één voor één. Ik ben emotioneel en overweldigd door hun prestatie van vanavond. Ik dronk geen druppel maar ben dronken.
Ze hebben samen gebouwd. Dat was nog het mooiste van alles. Het complete gebrek aan competitie. Elkaar alles gunnen. Beseffen dat je een ander maakt of breekt. En zij kozen overduidelijk voor opbouw. In evenwaardigheid.
Nadat ik hun omarm en kus zeggen ze dank u.
En ik denk bij mezelf… Dank jullie! En blijf nog even op Sering aub?
Gemeenschappelijke ruimte 
Saara said,
oktober 4, 2010 bij 5:41 pm
Voor herhaling vatbaar!!!!
Echt knap gedaan!
Proficiat!!!
Amina said,
oktober 6, 2010 bij 12:04 am
Kippevel, dat moment zelf maar ook nu bij het lezen van dit stukje..
🙂
Ornella said,
oktober 18, 2010 bij 3:11 pm
Heel mooi was het… al was het niet de première die ik kwam zien…
“Gemeenschappelijke ruimte”…
Heerlijk genoten, de meisjes zaten in hun rol als gegoten.
Een momentopname uit éénieders leven, puur met een gezonde dosis humor weergegeven.
Met een mooie boodschap, gebracht in vreugde en jolijt, ‘iedereen’ heeft nood aan- en recht op- eigenheid!
…
Mooi!!! ♥ Ornella